به نام خداوندی که همین نزدیکی است...

ایران مهد علم وادب ...

ایران سرای دانش...

ایران همیشه سر بلند...

ایران همیشه ماندگار...

ایران وطن من  ،   وطن تو  ،   وطن ماست  ...

 تا کنون خیلی از این کشور های به ظاهر صنعتی ومتمدن خواسته اند که فرهنگ غنی ایران و

ایرانی را زیر سؤال ببرند وخدا را شاکریم که تا کنون نتوانسته اند .

یک وقتی فیلمی ساختند وگفتند که در ایران هنوز مانند عصر حجر زندگی می کنند ولی قضاوت 

را باید به عهده ی دنیا گذاشت !

نمی دانم !آیا  دست یافتن به انرژی صلح آمیز هسته ای عصر حجری زندگی کردن است ؟

یا  این که مسابقات تلویزیونی ترتیب دهیم که در آن سوسک خوردن هنر باشد  !!!

 اگر ما تا آخرین قطره ی خونمان از میهن عزیزمان دفاع کنیم زندگی املی داریم یا باید به آن

افتخار کنیم ؟

 ای تازه به دوران رسیده های غرب زده بدانید که ما ، همه ی ما تا پای جان از عقایدمان دفاع

می کنیم وشما هم به مسابقات  مدرنتان ادامه دهید !!!

            خداوند زیباست وزیبایی ها را دوست دارد...

 باید به یکدیگر عشق بورزیم ،

اما عشق را به بند نکشیم .

بایکدیگر باشیم ویکدیگر را دوست بداریم ،

اما ...

نه آنقدر که نتوانیم بدون یکدیگر زندگی کنیم واسیر هم شویم؛

زیرا این امر سد راه موفقیت ها وپیروزی های ما می شود .

  باز هم یک خبر خوش ویک تبریک ویژه ...

دوستان خوبم ...

 باز هم اتحاد وهمبستگی ملت ما حماسه آفرید                                                    

((دستیابی به انرژی صلح آمیز هسته ای ))

باز هم کلمه ی سحرآمیز ما می توانیم کار خودش را کرد

شکر وسپاس خداوندی را که همیشه وهمه جا پشتیبان ما بوده هست وخواهد بود

                                      با همین دیدگان دیدگان اشک آلود ،

                                     باهین روزن گشوده به دود،

                                     به پرستو،به گل،به سبزه درود!

                                                          به شکوفه،به صبحدم ،به نسیم،

                                                          به بهاری که می رسد از راه،

                                                           چند روز دگر،به ساز وسرود.

                                   ما که دل های مان زمستان است،

                                  ما که خورشیدمان نمی خندد،

                                 ما که باغ وبهارمان پژمرد،

                                 ما که پای امیدمان فرسود،

                                ماکه در پیش چشم مان رقصید،

                               این همه دود زیر چرخ کبود ،

                                سر راه شکوفه های بهار ،

                               گریه سر می دهم با دل شاد!

                               گریه ی شوق ،با تمام وجود!

                                                         سال ها می رود که از این دشت،

                                                         بوی گل یا پرنده ای نگذشت.

                                                        ماه ،دیگر دریچه ای نگشود ،

                                                        مهر، دیگر تبسمی ننمود!

                             اهرمن می گذشت وهر قدمش،

                             ضربه ی هول ومرگ ووحشت بود!

                                                        بانگ مهمیزهای آتش ریز

                                                        رقص شمشیرهای خون آلود!

                            اژدهامی گذشت ونعره زنان

                           خشم وقهر وعتاب می فرمود!

                           وزنفس های تند زهرآگین

                            باد، همرنگ شعله بر می خاست

                           دود بر روی دود می افزود!

                                                         هرگز ازیاد دشتبان نرود

                                                         آنچه را اژدها فکند وربود!

                                                         اشک در چشم برگها نگذاشت ،

                                                        مرگ نیلوفران ساحل رود

                                                        دشمنی کرد با جهان پیوند

                                                       دوستی ،گفت با زمین بدرود!

                           شاید ای خستگان وحشت دشت،

                           شاید ای ماندگان ظلمت شب

                            در بهاری که می رسد از راه

                          گل خورشید آرزوهامان

                          سر زد ازلای ابرهای حسود!

                          شاید اکنون کبوتران امید

                      بال در بال آمدند فرود

                                                     پیش پای سحر بیفشان گل!

                                                              سرراه صبا بسوزان عود !

                                                                   به پرستو ،به گل ،به سبزه، درود !                                                            

محبت اکسیری است که در پناهش جان رونق حیات می یابد و خار ارزش گل پیدا می کند.

کیمیایی است که خاک را به طلا بدل می کند و زیستن را معنای بودن می بخشد.زمستان جان به امیدش جامه ی بهار به تن می کند و تن تن پوش پاییز زندگی با یاد حضورش رنگ و جلایی دیگر می گیرد.راستی کدام یک از ما قادریم بی بودنش بودنمان را تحمل کنیم؟و در نبودش زندگی کنیم؟که هر جا نفسی بر اید به همت وجود اوست و چون فرو رود به امید حضورش خداوندی را سپاس که رحمان است و رحیم و راستی که چه زیباست تا در رحمت بی منتهایش رحمان را بر رحیم سبقت می دهد و این گونه درد امید را روانه ی جام دل ها می نماید.رحمانی که چتر رحمت بی منتهایش سایبانی است بر سر تمامی کائنات و چراغی است فرا راه انان که دنبال طریق هستند.خدای مهربانی که مهر در پناهش معنا می شود و محبت با تفسیر او معنایی دیگر می یابد و دامنه ی لطفش ان قدر وسعت می یابد که در تمام هستی ذره ای را نمی یابی که بر ان سایه نداشته باشد و لحظه ای را نمی بینی که در ان جاری نباشد و راستی چگونه می توان تصور کرد که بود و در پناهش نبود ماند و از او مدد و مهر ندید که امدنمان با مهر است و رفتنمان با امید حضور در امانگاه پر مهرش.

چند دوبیتی به مناسبت حماسه ی نهم دی 88
نهم دی ماه نماد بصیرت و آگاهی ملت شریف ایران است.
آخ که این ضرب المثل ها در جای خود چه مفهومی دارند!!!
داستان دو برادر مهربان
فرض کن حضرت مهدی ( عج) ...
تولید ملی ، خود کفایی ، حمایت از تولید کنندگان داخلی
سپاسگزاری اکنون وهمین جا...
تسلیت به خانواده ی همکاران ازدست رفته ام...
زود قضاوت نکنیم ...
عصر جمعه شد و...
وااااااااااااااای خدا من خیلی شاکیم!
روز جهانی معلولین مبارک
ردپا
عکس های زیبایی از طبیعت
آغازی دوباره...
[عناوین آرشیوشده]